Op het verkeerde been gezet door de oorlogspropaganda putte heel België de eerste oorlogsdagen dan ook ten onrechte moed uit de schijnsuccessen van de gevechten rond de  supervesting Luik. Vier van de zeven legers, die Duitsland op Frankrijk afstuurde, vormden Schliemanns beroemde rechtervleugel en moesten met 550.000 man zeer snel door België optrekken. Verrassend genoeg werd de Nederlandse neutraliteit wel gerespecteerd, maar deze variant wrong het grote aantal militairen door de flessenhals tussen Luik en Namen en in deze beperkte ruimte lag nu net de trots van ingenieur Brialmont, de ijzersterke fortengordel rond Luik. 
Terwijl de artillerie deze bastions bestookte, trok de infanterie voorwaarts, zo ver mogelijk weg van het vér reikende Luikse geschut. De eerste aanval der Duitsche rechterflank geschiedde op de Maasstelling bij Visé, meldde het Hulsterblad, dat de strijd wekenlang uitvoerig beschreef. Bedoelde aanval kwam van het eerste leger onder Von Kluck, dat als uiterste rechterflank de grootste afstand moest afleggen en dus de meeste haast had. De route ging vanaf Gemmenich, ten zuiden van Vaals zo rakelings langs de Nederlandse grens –  deels zelfs over een gemeenschappelijke ‘heerbaan’ – dat Nederlandse grenstroepen en Duitse infanterie elkaar bij wijze van spreken de hand konden schudden.
De opmars verliep echter niet geheel volgens het draaiboek: Nadat de Duitschers bevonden hadden dat alle bruggen en kunstwerken vernield waren, trokken zij noordelijk tot aan de Nederlandsche grens bij Eijsden, waar zij de Maas overstaken. Het betekende naast oponthoud behoorlijk veel irritatie, want er moest een brug geslagen worden. Dit gebeurde bij Liesel (Lixhe) vlak onder Eijsden. Ramptoeristen, je had ze toen ook al, zaten volgens het Zuidlimburgse blad ‘De Prins’ eerste rang op de St. Pietersberg te kijken naar den vreeselijken, maar hoogst interessanten strijd voor Luik, met spectaculaire beschietingen van de forten, maar het effect was nihil. Andermaal tijdverlies, veel meer gesneuvelden dan begroot en dus nog meer ergernis bij de Duitsers. Het Hulsterblad putte er met België hoop en leedvermaak uit: Met veel lof wordt in de pers het moedig standhouden der Belgen vermeld. De tegenstand van België tegen den doortocht van het Duitsche leger zal den Duitschen generalen staf wel wat zijn tegengevallen, want al rekende hij beslist op dien tegenstand, hij zal toch zeker niet hebben verwacht, dat deze hem zoo lang zou ophouden in zijn opmarsch naar Frankrijk (…) Aldus zullen de Duitsche hoofdwachten zich zeer moeten haasten willen zij in Frankrijk zelf slag leveren.